Mon Anneta

« Ieu t’aime d’un amor sincèra,
Siás polida coma un anhèl,
Duves èstre un ange sus tèrra,
Que près de tu me crese al Cèl.

Luènh de tu nuèch e jorn sospire,
E me trobe plan malurós,
Que me cal ton polit sorire,
E ton regard per èstre urós. (bis)

T’aime, crese-z-o ma mia doça,
Coma lo rossinhòl del camp,
Aima de cantar sus la mossa,
En veguent lo solelh cochant.

T’aime coma la margarida,
Aima lo gason velotat,
Coma la roseta espelida,
L’aire que la fa balançar. (bis)

Ieu t’aime tant, ma blonda Anneta,
Que ne soi jalós coma un vièlh,
Jalós de ta ròsa boqueta,
De tos uèlhs blus coma lo cièl.

Soi jalós de tas papilhòtas,
Que voltijan sus ton còl blanc,
Jalós del ruban verd que flòta,
Sus ton corsatge de vint ans. (bis)

Voldriái èstre la cançoneta,
Que cantas tot lo long del jorn,
O la blanca tortareleta,
Que te fa sospirar d’amor.

Voldriái quand ploras en silença,
Te consolar al rescondon,
Voldriái emportar tas sofrenças,
E tas larmas dins mos potons. (bis)

Voldriái quand lo temps es plan nívol,
Èstre lo solelh per brilhar,
Voldriái èstre quand siás pensiva,
La causa que te fa soscar.

Voldriái èstre tot sus Tèrra,
Per èstre quicòm que te plai,
Èstre ta sòrre, èstre ton fraire,
Benlèu m’aimariás un pauc mai… (bis) »