Lo pargue
Introduction
Le parc (pargue) était composé de claies (las cledas) ramées (ramadas) et de claies nues (clèdas de tavèlas).
On changeait le parc de place pour amender la terre et pour protéger les bêtes du vent, notamment au moment de la traite.
En général, le parc avait trois compartiments : un megièr et deux cornièrs.
En fin d'estive, on ne le plantait pas très loin du masuc pour ne pas faire perdre trop de température au lait, dans la gèrla, pendant le transport.
Ethnotexte
Aimé LIMAGNE
né en 1910 à Alcorn de Laguiole.
Transcription
Occitan
Français
« Del temps de mon grand-paire, avián de cledas ordinàrias, de cledas coma barran un pas. Anavan dins lo bòsc de Laguiòla o d’Aubrac, copar aquelses aures joves que sortián e tressavan aquò. Aprèssa, metèrem de pòsses a la plaça. E naltres avèm fach ambe las pòsses. E alara, quand èran quatre òmes, cinc o sièis, n’i a avut jusca uèch, cadun caliá que fa(gu)èssa sa cleda.
Pel pargue, aquò èra lo vent que governava. Aquò fasiá juste l’abric que caliá per mólzer. Se lo vent cambiava, nos caliá cambiar lo pargue. Mès, en general, aquò èra cada dos jorns. E, aquò engraissava las pèças. Aquò’s les moènas d’Aubrac qu’o avián inventat aquò. La montanha èra bèla mès, aquel estiu aquò èra d’aquel costat, l’estiu d’après, de l’altre… »
Pel pargue, aquò èra lo vent que governava. Aquò fasiá juste l’abric que caliá per mólzer. Se lo vent cambiava, nos caliá cambiar lo pargue. Mès, en general, aquò èra cada dos jorns. E, aquò engraissava las pèças. Aquò’s les moènas d’Aubrac qu’o avián inventat aquò. La montanha èra bèla mès, aquel estiu aquò èra d’aquel costat, l’estiu d’après, de l’altre… »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...