Lo factur dins la nèu

« L’estiu i aviá una tornada de 27 quilòmestres, tot a pè. L’estiu, èra pus lònga, que òm desserviá las montanhas. I aviá sèt o uèch montanhas a desservir. Lor caliá anar portar lo jornal. Ieu, m’ère arribat de me pèrdre, l’ivèrn, dins la nèu, ambe de fumses, de veire pas cap de camin, dins les ginèsses.
Un còp, anave de Solatges al-dessús de La Tarrissa, tornijave, cercave, de fumses, de fumses. E tot d’un còp t’ausi(gu)ère una campana, aquò èra la campana de La Tarrissa. I aviá una levada, seguère la levada e arribère.
Un altre còp, i ère montat, ère jovenàs, aviái de nèu jusc’al ventre. D’abituda, arribave a la bòria de Danton a nòu oras, aquel jorn arribère a onze oras passadas. Ne podiái pas pus, ère crebat. Lo pèra Bongrand, l’ancien, me di(gu)èt :
“Mès son falords a Cassuèjols de te laissar partir coma aquò ! Tòrna partir a Cassuèjols e en vitessa !”
Li di(gu)ère :
“Oc ben, i vau !”
En sorti(gu)ent del portal, ieu contunhave ma tornada. Sorti(gu)èt e di(gu)èt :
“A non, non !”
Avián una èga vièlha a la remesa. Me di(gu)èt :
“Pren aquela èga jusca Cassuèjols. Quand arribaràs, lèva lo cordèl de l’èga, se l’èga tòrna ambe lo cordèl, dirai que t’es arribat quicòm…”
Arribère aiquí al vilatge de Solatges, davalère de l’èga, prenguère lo cordèl e l’èga tornèt chas ela. Sans el, aquel còp, ieu crese que seriái demorat dins la nèu… »