Gras o magre

« Aquò èra dos panaires. Un volguèt anar panar de noses e l’altre de carn grassa, de carn de pòrc, de quartièiras. Se di(gu)èron :
“Lo premièr que aurà acabat esperarà l’altre dins lo cementèri.”
Aquel de las noses arribèt lo premièr e se rescond darriès una tomba e, amb una pèira, se met a cluscar las noses.
Dins aquela parròquia, i aviá un vièlh curat e lo bedaus. Lo bedaus, aquel jorn, èra un pauc en retard, lo ser. Mès anava barrar la glèisa cada ser e agachar la pòrta del cementèri.
Al cementèri, entend de bruch. Se'n va al tròt e va veire lo curat a la caminada. Mès aquel curat èra garrèl, podiá pas córrer…
“Mès venètz, Mossur lo curat, i a una trèva ! venètz vite !”
E lo curat podiá pas cambar. Alara lo bedaus lo carguèt sus l’espatla.
Quand arribèron dins lo cementèri, lo panaire de noses ve(gu)èt arribar aquel òme cargat, pensèt qu’aquò èra l’altre que portava las quartièiras sus l’espatla e se met a dire :
“Es gras ? Es gras ?”
E lo bedaus, la por lo ganha, ço ditz :
“Gras o magre, aiquí l’as !”
Fot lo curat per tèrra e se sauva ! »