Lo duganèl

« Aquò èra una filha qu’anava a la messa cada diminge e passava pels bòsces. De qué entend ? Lo duganèl. “Ooo, ooo…”
Quand arribèt, diguèt a Mossur lo curat :
“Ieu, tòrne pas a la messa…
– M’enfin, per de qué ?
– A ! I a un duganèl pels bòsces, ai paur, la mamà m’a dich que crebava les uèlhs del monde…
– Mès non, mès non, mès non. Vèni a la messa tranquilla.”
Lo diminge d’après, va a la messa. En passent pels bòsces, de qué tòrna entendre ? Lo duganèl. Lo curat li diguèt :
“Te fasque pas de missant sang, metes les cotilhons suls uèlhs, atau o veiràs pas…”
Vistament, quand arribèt pel bòsc entendèt : “Ooo, ooo…” Pensèt al curat e metèt les cotilhons sul cap. Lo duganèl arribèt e piquèt atí, pardí.
“Pica-z-i duganèl ! Tant que picaràs atí me crebaràs pas les uèlhs !” »