Una brava lèbre

« Un braconièr s’amusava, quand la caça èra barrada, a metre de liçons dins totes les traucs de parets. Atrapava pas res mès, un bèl jorn, sa constença sia(gu)èt recompensada.
Un bèl matin, trobèt un fotral de lèbre, una lèbre estrangièira probablament, que pesava pas luènh de 10 o 12 liuras. Se'n anèt anonçar aquela novèla al papà e a la mamà :
“E ben, ço ditz lo papà, una premièira lèbre se manja ambe qualques amics e la mamà vos farà un civet que ieu l’arrosarai amb una bona botilha. La manjarem lo mars gras e jamai cap de carnaval se serà pas cloturat coma aqueste !”
Lo jorn arriba e nòstre monde se met a taula amb un brave apetit. La sopa èra bien confida, la cuècha s’estirava coma un fial, la lèbre espandissiá un perfum de raba e de raba-caul… Ne demorèt pas una bocada dins lo plat, pas mème un trace d’òs.
Mas que, i a pas jamai de fèsta sens lendeman. Totes nòstres festejaires sia(gu)èron malautes e restituèron lo mècres tot lo repais del mars.
Dison que un fais de medecins montèron per sonhar totes aquelses degulaires.
Mès, qué s’èra donc passat ?
Un lostic s’èra avisat qu’aquel pistolet caçava quand la caça èra barrada e, per lo colhonar, aviá estacat a-z-un liçon una vièlha lapina que èra escanada dempièi una setmana… »