Lo fornèl

« Quora poirai veire fumar,
Del paure ostau ont ieu nasquère,
Sus la teuada lo fornèl,
Bastit per nòstres paures vièlhs ? (bis)

Aital cantan nòstres enfants,
Quand parton a la capitala,
E lo ser en clutent les uèlhs,
Cadun pensa a son fornèl. (bis)

Lo vièlh fornèl de nòstr'ostau,
N’a vistas de totas las raças.
Lo jorn que nais un pichonèl,
Que sembla fièr nòstre fornèl ! (bis)

Quand al cloquièr sòna un bèl jorn,
Lo carilhon de las batijalhas,
Per festijar l’enfant novèl,
Fuma blancós lo vièlh fornèl. (bis)

Mès quand l’enfant devengut bèl,
Arriba al jorn de son mari(d)atge,
Veiretz un fum tot solemnèl,
Sortir de nòstre vièlh fornèl. (bis)

Mès se jamai la mòrt un jorn,
Pòrta lo dòu dins l’ostauada,
Coma per sègre l’ama al Cèl,
Mònta lo fum del vièlh fornèl. (bis)

Lo jorn que tornèm a l’ostau,
Ont s’escolèt nòstra junessa,
Del pus luènh que pòdon les uèlhs,
Lo cerquèm totes lo fornèl. (bis)

Quand sus la fin de nòstres jorns,
Las cambas se faràn pas lèstas,
Anèm morir coma de vièlhs,
A l’ombra de nòstre fornèl. (bis) »