Les Montanhòls (Sèm Montanhòls)

« Sèm Montanhòls,
Aimèm l’independença,
L’aviam, l’avèm, amai la gardarem,
S’i a pas de rei en França,
Naltres i renharem. (bis)

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
L’autom lo blat e l’èrba tot l’estiu,
Lo preguèm que nos laisse,
Lo gost del pan un briu. (bis)]

Tenèm la dalha e tenèm l’agulhada,
E nos vam fièrs jos la capa del cèl,
Aital la trocha nada,
Aital canta l’aucèl. (bis)

Dels vièlhs galoès avèm lo crit de guèrra,
Butèm d’aücs que fan tot retornir,
En passent sus la tèrra,
Aimèm de nos far ausir. (bis)

Avèm qualques jutges, avèm qualques gendarmas,
Mès laissam ben aquel monde de l’ont son.
Avèm nòstre ponh per arma,
Sabèm ben nos far escotar. (bis)

S’al país bas aimam pas las montanhas,
Aicí sèm pas jaloses del valon :
Cal tròpas de castanhas
Per crompar un vedelon. (bis)

Vivam l’estiu amont per las vacadas,
Ausi(gu)èm les brams dels braus e dels borrets.
Aquò val ben las bramadas,
Dels paures borriquets. (bis)

Viva atanben la vaca despensièira,
Que fa rajar lo lach al farrat.
Totas las saumas de ribièiras,
Ne farián pas un encalat. (bis)

Per Sent-Matiu mès quand l’èrba seca,
Vendèm las manas amai les buòus.
Per garnir nòstra cava,
Mancarà pas de sòus. (bis)

Tu siás fièr mès de ta vendémia,
Te plange ben paure Costovin.
Tu cultivas la vinha,
Naltres buvèm lo vin. (bis)

Lo manjarem l’aligòt en montanha,
Que quand es cald se tira coma un fial.
En aval pelaràn las castanhas,
Que lor demorarà al còl. (bis)

Naltres avèm confiença a la trica,
Sèm del país que florís lo drelhièr.
E quand qualqu’un nos cerca briga,
Sabèm li far quartièr. (bis) »