La cançon de La Tarrissa

« Sèm les enfants de la Montanha,
Marchèm sans debasses l’ivèrn,
Buvèm de bons pics de ginçana,
E respirèm lo pus bon èrt,
Un bocin fièirets,
Avèm de topet,
Mès ara se volètz conéisser,
Lo país d’end d’ont sèm nascuts,
Vos dirai : “Sèm de La Tarrissa,
Aicí ausèm tard lo cocut”.

Quand torna Sent-Joan cada annada,
Pels prats en flors, lei vam dalhar,
Ni fasèm de cranas carradas,
Que les buòus n’an pro a tirar,
Los ostals entièrs,
Fan aquel mestièr,
Tant que duran las solilhadas,
De julhit, del mes d’a(g)ost en fuòc,
Pensèm pas a far de vilhadas,
Coma nautres triman pas enluòc.

Per Sant-Guiral quand la fresquièira,
Comença de tombar del cèl,
E que pel trauquet de l’ai(gu)ièira,
S’ausís un èrt fosiconèl,
Al ras dels masucs,
S’ausís un grand bruch,
La campana de la Gironda,
De l’Arginta e del Rosselon,
S’ausisson de luènh a la ronda,
E davalan en procession.

Pendent l’ivèrn quand la nèu tomba,
E que nos barra dins l’ostal,
Près del canton caufèm las cambas,
Al ras del fuòc coma un radal,
Avèm a pensar,
E pièi a curar,
Mès pr’aquò, la granda musica,
De l’ecira nos fa pas por,
E tot còp davant la barrica,
Al tasson li fasèm onor.

Nòstre superbe e fièr vilatge,
Sembla un polit niu d’aucèl,
Son fièr cloquièr qu’es pas en atge,
A trentas canas dins lo cèl,
E tot alentorn,
Per li far la cor,
D’a-z-Uplèrgas, de Las Gosetas,
Los Clausèls, Nièrgorg, Los Casaus,
Al Combièiron plen d’alausetas,
Jusc’al Quièr fuman los ostals.

Ara vos dirai qu’un còp èra,
Lo trace volur d’a-z-Alpuèg,
Als paures anciens fasiá guèrra,
Que n’ausavan sortir la nuèch,
Sovent encrocat,
Totjorn escapat,
Los Alpuèges lo veneravan,
Com’un òme envoiat del cèl,
Los Tarrissas que non l’aimavan,
Un ser li barrèron los uèlhs.

Se jamai dins nòstra montanha,
Venètz far un torn de santat,
Biuretz un veire de ginçana,
Ambe benlèu un bòl de lach,
E certenament,
Diretz en buvent :
“Es ben fièr l’òme de montanha,
Quand finta son ginte bestial,
Mès sa bontat que lèu lo ganha,
Vos duèrb la pòrta de l’ostal.” »