La cançon de La Tarrissa

« Sèm los enfants de la montanha,
Marchèm sans debasses l'ivèrn,
Buvèm de bons pics de ginçana,
E davalèm lo pus bon èr.
Un bocin fièirets,
Avèm de topet,
Mès ara se volètz conéisser,
Lo país en d'ont sèm nascuts,
Vos dirai : “Sèm de La Tarrissa,
Aicí ausèm tard lo cocut.”

Quand torna Sent-Joan cada annada,
Pels prats en flors, lai vam dalhar,
Ni fasèm de cranas carradas,
Que los buòus n'an pro a tirar.
Los ostals entièrs,
Fan aquel mestièr,
Tant que duran las solelhadas,
De julhit, del mes d'a(g)ost en fuòc,
Pensèm pas a far de vilhadas,
Coma nautres triman pas enluòc.

Per Sant-Guirald quand la fresquièira,
Comença de tombar del cèl,
E que pel trauquet de l'ai(gu)ièira,
Bufa un èr fosiconèl.
Al ras dels masucs,
S'ausís un grand bruch,
Las campanas de la Gironda,
De l'Arginta e del Rosselon,
S'ausisson de luènh a la ronda,
E davalan en procession.

Pendent l'ivèrn quand la nèu tomba,
E que nos tampa dins l'ostal,
Dins lo canton caufèm las cambas,
Davant un fuòc coma un radal.
Avèm a pensar,
E pièi a curar,
Mès pr'aquò, la granda musica,
De l’eicira nos fa pas por,
E tot còp davant la barrica,
Al tasson li fasèm onor.

Nòstre supèrbe e fièr vilatge,
Sembla un polit niu d'aucèl,
Son fièr cloquièr qu'es pas en atge,
A quinze canas dins lo cèl.
E tot alentorn,
Per li far la cor,
D’a-z-Uplèrgas, de Las Gosetas,
Dels Clausèls, Nièrgorg, Los Casaus,
Al Combièiron plen d'alausetas,
Jusc’al Quièr fuman los ostals.

Ara vos dirai qu'un còp èra,
Lo trace volur d'a-z-Alpuèg,
Als paures anciens fasiá guèrra,
Que n'ausavan sortir la nuèch.
Sovent encrocat,
Totjorn escapat,
Los Alpuèges lo veneravan,
Coma un òme envoiat del Cèl,
Los Tarrissas que non l'aimavan,
Un ser li barrèron los uèlhs.

Se jamai sus nòstra montanha,
Venètz far un torn de santat,
Biuretz un veire de ginçana,
Ambe un brabe bòl de lach.
E certenament,
Diretz en buvent :
“Es ben fièr l'òme de montanha,
Quand finta son ginte bestial,
Mès sa bontat que lèu vos ganha,
Vos duèrb la pòrta de l'ostal.” »