Lo pagés

« I aviá un pagés de missanta pèl qu'aimava pas que de far de sotisas al monde, de comandar de causas impossiblas.
Embauchèt un tipe que passava e li diguèt :
“Veses, te caldrà far tot çò que te disi. Cal que tot marcha coma aquò o alara seràs pas pagat e encara te despelarai de fons en cima se fas pas coma cal !”
Lo tipe li diguèt :
“D'acòrdi, mès se vos me mantenètz pas de trabalh jusca que lo cocut cante, vos levarai una trancha, amai la levarai pas tan pichona qu'aquò !”
Lo pagés li diguèt :
“As aquí una torta de pan e un uòu per manjar quand auràs acabat de laurar lo camp. As un can e cal que fague tant de camin coma tu. Cada còp que tu manjaràs, li balharàs un bocin d'uòu e un bocin de pan.”
Partiguèt, anèt laurar, estaquèt lo can al jo dels buòus e laurèt.
Lo can, los buòus i montavan ambe los pès tanplan dessús, siaguèt lèu enterrat.
Tornèt arribar ambe lo camp finit de laurar.
Quand lo vegèt arribar, lo pagés li diguèt :
“E lo can ?
– Es aquí.”
Lo can èra tot espelat, aviá pas pussas de patas…
“Ara, te cal anar menar los buòus pel prat mès al mens dubrís pas la cleda !”
Prenguèt la pigassa, asticotèt los buòus per los far sautar pel prat.
Tornèt.
“De qu'as fach dels buòus ?
– Son pel prat, anatz veire.”
Vegèt que totes i èran e qu'aviá pas duberta la cleda.
“E ben, li diguèt, te vau pagar e te'n anaràs.
– Non, me'n anarai mès cal que me doblètz la convenença.
– Bon i a pas qu'a esperar que lo cocut cantèsse.”
Lo pagés emplomèt la sirventa, la faguèt montar sus un aure e li faguèt far : “Cocut !”
L'autre diguèt :
“Aquel cocut canta bien dròle…”
Atrapèt lo fusilh del pagés.
Aquel monde tombèt plomas en bas e l'autre vegèt qu'èra la sirventa. Alara, diguèt al pagés :
“A pas de coeta, aquò's una cocuda !”
Lo tipe lo paguèt e l'autre partiguèt. »