Lo molinièr e lo curat

« Lo molinièr anava quèrre lo blat pels ostals amb un muòl. 
Un jorn, lo curat l'invitèt a desjunar.
Li faguèt còire un parelh d'uòus, tot çò que caliá. Mès li balhèt de vin que lo podiá pas tòrcer. Lo molinièr mangèt aquelses uòus, totjorn tastava aquel vin.
“Lo cal beure doçament, aquel vin, quint vin qu'avètz, Mossur lo curat, quint vin !”
Totjorn lo molinièr copava un tròç de fromatge per far passar lo vin. Lo podiá pas far passar… Aviá totjorn la man sul veire.
“Aquò's pas que lo vin dels amics, aquel”, diguèt lo curat.
Lo curat, dins el-mème, diguèt :
“Quand mème, se li fasiás tastar del bon, veiriás ben de que te ditz.”
Alara, lo curat envoièt la sirventa a la cava per anar quèrre una botelha del bon. Aquel que lo fasiá cantar.
Lo curat vogèt un tech al molinièr, lo molinièr lo tastèt, diguèt pas res, tornèt atrapar la botelha, se'n tornèt vojar un autre veirat e lo davalèt.
Lo curat diguèt :
“Me disètz pas res d'aquel ?
– De qué volètz que vos disi, se vanta tot sol !”
Aquel molinièr, totjorn en bevent, copava un tròç de fromatge e s'enfilava de fromatge.
Lo curat li diguèt :
“Aquel fromatge, aquò's pas que lo vos plangèssi mès…”
Lo molinièr li diguèt :
“Es plan bon, amai s'acompanha plan amb aquel vin, encara mai qu'ambe l'autre vin.”
E lo curat :
“Mès sabètz qu'aquel fromatge se portariá sus la lenga, fariá perdre la paraula.”
Mès lo molinièr diguèt :
“E ben, rapelatz-vos, Mossur lo curat, que me rendètz un grand servici : ai la femna que la li pòdi pas far barrar !”
Aital lo molinièr prenguèt lo fromatge. »