Las còlas de segaires

« Aicí, los missonièrs montavan pel causse a Rodés, per una mesada, en Tèrra de Pèira. 
Prenián una fauç e una cot. La plegavan amb una cencha per se talhar pas. La fauç, l'apelavan la cravata. En montant, la plegavan, la cravata, mès quand davalavan, la desplegavan perque, se quauqu'un lor voliá prene lo trabalh qu'avián fach, lor passavan la cravata !
Amont, tot aquò jasiá per la piala, pas dedins…
Lo matin, dabans que siaguèsse jorn, lo colièr partissiá a la lòga per veire los prètzfaches : tant per far lo camp.
Segon cossí n'avançavan, ganhavan d'argent. 
Començavan pas que d'estacar quand l'estela del missonièr veniá, quand èra negre.
Quand manjavan, se viravan l'esquina un a l'autre, se carravan mai de manjar.
E i aviá de femnas qu'anavan missonar coma los òmes. Tot lo monde i anava per ganhar 40 sòus.
I agèt mème un talhur que i anèt.
Un còp, lo talhur diguèt a-z-una femna :
“Digas, as una fenta, aquí, te donarai un punt, ieu.”
Faguèt lo simulacre de la cóser e la femna li diguèt :
“Puta, mas que siás impeccable per cóser, dona-me un autre punt. – Pensa-te, ai pas pus de fial !”
Aquí, la femna passèt las mans dejós e diguèt :
“Puta, que siás mentur, encara te demòra dos escòuts…” »