Feliçon l'escodeire

« Quand escodiá, Feliçon, li disián :
“Escota-nos, siás a un atge que te devriás maridar, tot lo monde lo se demanda !”
Lo tipe quilhava lo cap.
“Escota, aicí, per aquel sòl ont sèm, i a de polidas dròllas, se vòls que te remarquen, te cal far veire ta fòrça, tu que siás fòrt !”
E Feliçon, content :
“Òc, òc, òc !”
Mancavan de sisal per far los cluèges alara ligavan a la man. N'i a que los fasián pichons, aquelses fagòts, e maites qu'èran capables de los far bèlses.
Lo tipe i anava, fotiá un fotral de fagòt que ne valiá tres dels autres. Alara Feliçon prenguèt la forca, venguèt roge, violet… Tot un còp crac ! lo marge de la forca petèt.
Lo patron fasiá :
“Que siás bèstia !”
Trobèron una autra forca, Feliçon i anava, i anava. Tot un còp, levèt lo fagòt. Tot lo monde aplaudissiá. Prenián Feliçon, tot fièr, a la cosina per beure un veirat de gota de càssis. La memè disiá :
“Son ben pus bèstias los que lo li fan far !” »