La cançon de las sègas

« Aval sul pont de la Cadena,
En anent dalhar lo prat grand,
Passavan Ramond e Bertrand,
La trista voès de la Serena,
D’al fons de l’ai(g)a lor cantèt,
Una cançon que los perdèt.

“Cranes enfants, bèla joinessa,
Que sètz la flor de mos valons,
Los prats son grands, los jorns son longs,
Auretz ben temps per l’èrba espessa,
De confir dins la susor,
Prèp de mon ai(g)a, assetatz-vos.

Qu’al bòrd d’al riu cante la calhe,
Cante la mèrlha amai l’auriòl
Que sus las flors, los parpalhòls,
Dins la rosada, se miralhen
Que la cigala e lo grilhon
Buten rasclet e carelhon.

Per m’escotar, las irondèlas
Laissan la torre e lo cloquièr,
Los canards venon d’al pesquièr,
D’al boscalhon, la tortarèla,
Lo rossinhòl e lo pinson
Cantan mos cants e mas cançons.

Abans d’anar dalhar la prada,
Venètz enfants vos refrecar,
Venètz nadar, venètz pescar,
E se la truita vos agrada,
Al fons del gorg, capussaretz,
Tantas e mai n’atraparetz.

Mon aiga linda se promena
Dins l’aiga tièda del matin.
A ! quin plaser de s’espandir
De se breçar dins la Serena
Que reviscola e s’espandís
Coma al fons del Paradís.”

La trista voès aital cantava,
D’aval montava per amont,
Tanplan que Bertrand e Ramond
Dins lo gorg pri(g)ond que los temptava
Mitat velhent, mitat revent,
Fa(gu)èron lo saut per prene un benh.

Las fenejairas del vilatge
Venguèron fenejar lo prat grand
Sonèron Ramond e Bertrand
Dins lo randal, dins lo boscatge,
Bertrand, Ramond, elàs ! elàs !
D’al fons del gorg tornèron pas.

E de dempièi sul bòrd de l’ai(g)a
Ont dòrmon los enfants perduts,
A mièjanuèch s’ausís un bruch
Que la nichòla se'n efreia,
E, lo matin, totas las flors
N’an los uèlhons molhats de plors.

Bèla joinessa degordida,
Quand passaretz aval sul pont
A ! Fintètz pas dins lo gorg pri(g)ond,
Anatz dalhar l’èrba florida,
De la Serena e sas cançons,
Paures enfants, mesfisatz-vos ! »