Magre o gras

« Aquò èra un brave òme, se jamai o èra estat, que voliá anar panar un moton. Prenguèt amb el son enfant, benlèu per lo bien ensinhar. Montèron al cap del vilatge e, quand arribèron al cementèri, aiquí i aviá un no(gu)ièr e di(gu)èt al gòsse :
“Ten, as pas qu’a clussir quauquas noses lo temps que vau quèrre lo moton !”
E nòstre gòsse dintra dins lo cementèri e se metèt a clussir de noses.
Lo sacristenh venguèt a passar e, quand ausi(gu)èt aquel “Crac ! Crac ! Crac !”, di(gu)èt :
“Mès de qu’es aquò ?”
Prenguèt por e di(gu)èt :
“Aquò’s lo Diable qu’es en trenh de clussir les òsses dels mòrts.”
Vistament te corre a la caminada veire lo curat e li ditz :
“Al cementèri, i a lo Diable qu’es en trenh de clussir les òsses dels mòrts… Vos cau venir ambe d’ai(g)a signada !”
Lo curat li ditz :
“Mès sabes pas de que còntas ! Pensa-te, aquò’s pas aquò !
– Mès si ! Mès si ! Vos cau venir ambe d’ai(g)a signada !
– E sabes ben que pòde pas córrer, e que soi vièlh ! Cossí vòls que mònte amont ?
– Aquò fa pas res, vos portarai, vos portarai !”
E nòstre brave òme mònta lo curat sus las espatlas e mònta al cementèri.
Lo gòsse, quand lo ve(gu)èt arribar, dins la nuèch, cre(gu)èt qu’aquò èra son paire que portava lo moton… E li crida :
“Es gras ?”
Lo sacristenh prenguèt por, te fot lo curat aquí, e li ditz :
“Magre o gras, aquí l’as !” »