Cançon de Sent-Jan

« Bèla Sent-Jan s’apròcha,
Bèla se cal quitar,
Vèrs una autra vilòta, iè, iè,
Cal anar demorar.

Seriái una irondèla,
Que posquia volar,
Alprès de vos la bèla, iè, iè,
Ieu m’anariái pausar.

Tinda, tinda relòtge,
Solelh, abaissatz-vos,
Ara Sent-Jan s’apròcha, iè, iè,
De mèstre cambiarem.

Prèga tus la tiá mèstra
Que te tòrne gardar,
Ieu pregarai la miá, iè, iè,
Que me laiss’enanar.

Quand lo cocut cantava,
Ieu m'en rejoissiái,
E ieu m’imaginavi, iè, iè,
Que l’mes de mai veniá.

Regreti pas la mèstra,
Ni lo mèstre non plus,
Me n’a ben tròp fach veire, iè, iè,
Li tornarai pas plus.

La mèstra n’es canissa,
Lo mèstre es un brutal,
Sembl’un caval de guèrra, iè, iè,
Quand a la brida al cais.

Lo ser quand me’n vau claure,
Lo mèstre es sul portal,
Me còmpta las fedetas, iè, iè,
Me saca un regambal.

En dintrent sus la pòrta,
La mèstra es al canton,
Repotega de sòrta, iè, iè,
Repròcha lo croston.

Anarem a la fièira,
Cromparem un bridèl,
Per ne bridar la mèstra, iè, iè,
Se no’n podèm vengar.

Se la podèm pas vendre,
La caldrà engraissar,
A la fièira novèla, iè, iè,
L’anarem debitar.

Qual vòls que la te crompe,
Aquel vièlh carmalhàs ?
Es magra tota seca, iè, iè,
N’es qu’un vièlh rastelàs.

Los prunièrs son florits,
E laissèm los florir,
Dins una autra vilòta, iè, iè,
Los anarem brandir.

Los peses son florits,
E laissèm los florir,
Dins una autra vilòta, iè, iè,
Los anarem culhir.

Las cirèias vairavan,
E laissèm las vairar,
Dins una autra vilòta, iè, iè,
Las anarem manjar.

Vèni pastra novèla,
Vèni me remplaçar,
Te cedarai la plaça, iè, iè,
Sens la te regretar.

Se la te regretavi,
La te cedariái pas,
O m’avián tornat dire, iè, iè,
Li vòli pas tornar.

Vèni pastra novèla,
Vèni me remplaçar,
Vòli pas pus far pastra, iè, iè,
Me vòli maridar. »