Lo fornèl

« Quora poirai veire fumar,
Del paure ostal ont ieu nasquère,
Sus la tiulada, lo fornèl,
Bastit per nòstres paures vièlhs ? (bis)

Aital cantan nòstres enfants,
Quand parton a la capitala,
E lo ser, en clutent les uèlhs,
Cadun pensa a son fornèl. (bis)

Mès lo fornèl de nòstr’ostau,
N’a vistes mai d’una raça.
E quand i nais un pichonèl,
Que sembla fièr nòstre fornèl ! (bis)

Quand un bèl jorn sònan al cloquièr,
Lo carilhon de batejalhas, (bis)
Per festejar l’enfant novèl,
Fuma bien fòrt nòstre fornèl. (bis)

E quand l’enfant, devengut bèl,
Arribèt un jorn son mariatge,
Vesètz un fum, tot solemnèl,
Sortir de nòstre vièlh fornèl. (bis)

Mès se jamai la mòrt un jorn,
Metiá lo dòl dins l’ostalada, (bis)
Coma per sègre l’ama val Cièl,
Fuma tot drech lo vièlh fornèl. (bis)

Quand a la fin de nòstres jorns,
Quand las cambas seràn pas lèstas,
Anarem morir coma les vièlhs,
Al pè del nòstre vièlh fornèl. (bis) »