Las tres auquetas

« I aviá tres auquetas que èran bien d’acòrdi. Lo rainald èra passat, lor aviá dich que fa(gu)èsson un ostau caduna, que tornariá passar e las manjariá.
La prumièira di(gu)èt a l’altra :
“Aduja-me a far lo miu ostau que ieu t’adujarai a far lo tiu.”
Mès que quand sia(gu)èt lo moment, quand agèt fach lo siu, volguèt pas adujar a far lo de l’altra.
L’altra di(gu)èt a la que èra après :
“Aduja-me tu, que t’adujarai a tu.” 
Mès que, quand agèt ajut fach l’ostau, pièissas, di(gu)èt a l’altra :
“Fai coma voldràs, ieu ai lo miu !”
L’altra se plorava, fasiá :
“De qué farai ieu ? Lo rainald passarà, me manjarà, ai pas cap d’ostau, ai pas degús per m’adujar a lo far… Cossí vau far ?”
Èra passat un maçon, li aviá dich per de qué plorava. Li aviá dich que las altras avián fach un ostau caduna, que ela lor aviá adujat e ara volián pas adujar a-n-ela, que ela èra defòra, lo rainald tornariá passar e la manjariá…
Alara, aquel òme li ditz :
“Vos en fa(gu)èssetz-pas, vos vau adujar e vos vau rendre aquel servici.”
Li aviá adujat, li aviá fach un ostau solide.
Lo rainald èra passat, aviá fotut un còp de cuol a la pòrta a la prumièira… Èra passat a la segonda, tornèt tustar a la pòrta, la pòrta èra tombada, l’aviá manjada… A la tresièma aviá ben per tustar mès aviá pas pogut durbir e aviá pas pogut la manjar. »