Las pèças d'aur del vièlh veilet

« Aquò èra un vesin [als Casaus d’a Florentinh], s’apelava Turlan, pareis que, un còp, laurava e, al cap del camp, i aviá una embaura. I anèt e vegèt un boton que èra prèste a tombar e i aviá una pèça d’aur. Gratèt les altres botons e, dins cada boton, i aviá una pèça d’aur, a la plaça de la rondèla de bois que i aviá a l’epòca, que metián l’estòfa dessús a l’epòca.
Aprèssa, se rapelèt que aquò èra un vièlh veilet qu’èra mòrt chas el, que s’èra donat aquí, totes se donavan per un ostau, que disiá totjorn :
“De qué devendràn mas pauras devinhòuas après ieu ?”
Lo monde i fasián pas cas. Disián que repapiá. Sustot que “devinhòua” aquò voliá dire coccinelle,que devinava lo temps. Aquò voliá dire que aviá rescondut de pèças d’aur mès o voliá pas dire ! »