L'aluquetaire de Sent-Amans

« Dins lo temps, n’i aviá un que fasiá las alumetas a Florentinh. Èra dins un ostau perdut dins les travèrses.
Sus Sent-Amans, n’i aviá un altre que anava vendre d’alumetas coma aquò pels ostaus. Ambe la femna, avián un sac cadun sus l’espatla. Arribats a un òstau, l’òme di(gu)èt :
“Vau anar veire se ne’n vòlon, espèra-me defòra.”
Quand sorti(gu)èt, vegèt les gindarmas que prenián la femna. Cossí far ? Davalèt cap al riu, anèt rescondre son sac dins un galhamàs e montèt al camin. Aquí les esperèt.
“N’avètz trobada una galharda !”
Fa(gu)èt semblant de pas la conèisser…
“O mas qu’es cargada, la podèm pas daissar atau…”
Prenguèt lo sac de la femna sus l’espatla e lo prumièr camin que davalava al riu… en l’aval ! Les gindarmas, caliá ben que gardèsson la femna… Lo seguèron ben un bocin mès… Arribèron a Sent-Amans ambe la femna mès l’objet du délitèra partit ! Alara la tornèron daissar partir. »