La dima

« Aquela d’aquí, aquò se passava del temps dels senhors.
Sabètz que, a l’epòca, les païsans pagavan la dima. Caliá que donèsson lo detzième d’aquò qu’avián al senhor.
E i aviá un paure bogre qu’aviá engraissat una detzena de pòrcs e, quand sia(gu)èron prèstes, ne vendèt ben nòu mès, lo detzième, calguèt que lo portèssa al senhor que sia(gu)èt plan content de lo prene.
E, a-n-aquela epòca, aquò èra pas coma duèi, las familhas èran nombrosas. Aquò fa que finalament arribèt un autre enfanton dins la familha e, quand agèron fach lo compte, aquò èra lo detzième.
Alèra lo tipe qu’èra pas tan colhon qu’aquò, que sabiá calcular, te va trobar lo senhor.
L’autre quand lo vegèt arribar, li fa(gu)èt, ço ditz :
“Mès que, de qué me portatz aquí ?
– E ben vos pòrte lo vòstre enfanton !
– Mès aquel enfant es pas miu !, ço ditz.
– A si !, ço ditz, es vòstre ! Ten, les podètz comptar son totes aquí ! Aquò's lo detzième !”
Li di(gu)èt :
“M'enfin, ieu, aquel enfant me regarda pas ! Ai pas jamai ajuda de relacion ambe la maire !”
E l’autre li fa(gu)èt :
“Mès n’aviatz pas ajuda ambe la truèja, prenguèretz ben lo pòrc quand mème !” »