La fònt de la feda estivada

« Un còp, mon grand-paire aviá montadas de fedas a la montanha e, per tornar davalar, l’auton, amassèt lo tropèl. Li mancava una feda. La cerquèt tot un jorn mès pièi, calguèt davalar que i aviá dejà de missant temps. Quand arribèt a l’ostal, lo patron li di(gu)èt :
“Manca una feda, la te retene sul salari.”
Aquò se passèt coma aquò.
Lo mes de mai d’après, quand tornèt montar ambe las fedas, trobèt, a l’endrech end èra la cabana, una feda ambe dos anhèls. Aviá passat tot l’ivèrn dins la montanha e aviá sauvat les anhèls. Aquò tombèt que aquel ivèrn siasque pas tròp frig. Èra al ras d’una fònt per biure d’ai(g)a, pels bòsces de Laguiòla. Dempièi, aquò’s “la fònt de la feda”. »