La bochariá Cassanhas de Sent-Amans

« Les parents èran bochièrs a Sent-Amans, totes dos. Naltres, l’avèm tenguda pendent trenta ans. Aquò èra lo paire que l’aviá montada. Crompàvem las bèstias dins las fièiras o a l’estable. Se vendiá sustot de vaca e de vedèl.
Se vendiá mai de pòt-au-fuòc que uèi. Lo monde fasián la sopa de campanha. E i aviá les tripons, la pança… Naltres ne'n fasiam pas per çò que aviam pas lo temps mès n’i aviá que les fasián les tripons.
Les parents avián una bòria e fasián un pauc de lach mès naltres, aprèssa, metiam de bèstias per engraissar, per la bochariá. Crompàvem de bèstias magras, de doblonas magras o de treçonas e, quand èran prèstas, al mes d’a(g)òst o julhit, las tuàvem.
I aviá un merchand de cuèr que veniá cada mes o cada dos meses. Nos portava de sal, salàvem las pèls e las plegàvem. Veniá d’Espaliu. E pièi aquò s’envoiava sai pas end ont.
Las banas, las prenián per faire sai pas de que, de margues de cotèls o un o l’altre… D’aquel moment i aviá de gintas banas. I aviá d’aubracs e de salèrs que avián de gintas banas.
E fasiam las tornadas tres còps per setmana. Aviam un camion. Dins lo temps, fasián amb una èga, una caissa e la romana. »