Joan lo Nèci (Joan lo Bèstia)

« Joan lo Nèci èra talament bèstia que compreniá tot de travèrs.
Un jorn, sa maire li di(gu)èt :
“I a de que prendre la pòrta e se'n anar !”
El comprenguèt :
“Pòrta la pòrta !”
Arranca la pòrta e sèg sa maire.
Se'n van enlai, pels camps e pels prats.
La nuèch arribava. End ont s'arrucar ? Montan sus un aure, un grand aure. E mon Joan, pardí, fa sègre la pòrta sus l'aure.
Sa maire li ditz :
“Mès auriás po(g)ut quitar aquela pòrta en bas, siás totjorn ambe aquela pòrta aquí, qué vòls faire ?
– A ben…”
Se metèron a durmir coma podián.
Puèi, la nuèch, aquí, i aviá de brigands que passavan e venguèron s'arrucar jost aquel grand aure e aluquèron un fuòc. Se metèron a se caufar e fa(gu)èron lo convit empr'aquí, cosinavan.
Tot en un còp Joan lo Nèci que fa, ço ditz :
“Ooo… Ai un besonh que me preissa !
– E ben bogre, fai-lo !”
Se met a pissar, pardí.
Aquò tombava en aval e n'i a un que fa(gu)èt, un dels brigands que di(gu)èt, ço ditz :
“Ten, comença a plòure, calriá s'arrucar, quand mèmes, se sarrar un pauc mai de l'aure…”
E mon Joan lo Nèci, al bot d'un moment, ço ditz :
“Oooo… Mamà, aquò's pas aquò, aquò's qu'ai envija de cagar !
– E ben di(g)a, caga, bogre, tant qu'i siás !”
Alèra, coma les brigands èran en dejóst amb una padena, que fasián un frisquin, sai pas de que fasián. Mon Joan lo Nèci se met a cagar e aquò tombava dins la padena.
Lo brigand que fa, ço ditz :
“Bolèga, bolèga que la menda del Cièl tomba.”
Sai pas s'aquò sentiá bien bon, pardí…
Pièi tot un còp, lo Joan, de nèci que foguès, ço ditz :
“La pòrta me geina, de qué ne'n far ?
– E ben laissa la tombar !”
Laissa tombar la pòrta, aquò te fotèt un bruch !
Les brigands se sauvan e, coma avián un magòt, d'argint, pardí, lo quitèron al pè de l'aure e se sauvèron. Fa(gu)èron :
“Òi, aquò's lo Diables, aquel sarrabastal !”
E se sauvèron al pus viste.
E Joan lo Nèci e sa maire tòrnan davalar de l'aure. Amassèron l'argint e aquò's desempièi que sia(gu)èron un pauc pus riches. »