Los tres nenons

« Un còp, li aviá tres nenons qu'abitavan dins un ostalon dins lo mièg dels bòsces. Alèra li aviá la mairastra que los podiá pas veire e trobava que manjavan tròp. Alèra un jorn se di(gu)èt :
“Los me cal pèrdre.”
Alèra un entendèt e se di(gu)èt :
“Cal prene de mongetas e aital nos poirem tornar trobar.”
Parti(gu)èron matins, semenèron de temps en temps una mongeta e, quand sia(gu)èron dins lo mièg dels bòsces, la mairastra los daissèt aquí e tornèt a l'ostal.
Alèra los tres nenons se sentián un bocin perduts… Mès alèra di(gu)èron :
“Nos cal tornar sègre la pista qu'avèm facha ambe nòstras mongetas.”
E tornèron arribar a l'ostal.
La mairastra èra pas contenta de los tornar veire…
Alèra se pensèt :
“Lo còp que ven, los te menarai pro luènh e aquí au mens serai tranquilla.”
Lo segond còp, prenguèron de becuts e tornèron partir.
Se menèron de temps en temps quauque becut.
Los te fa(gu)èt tornejar un bocin dins lo bòsc, los te menèt un pauc luènh e los daissèt aquí. Tornèt partir.
Alèra, los tres nenons tornèron sègre la pista e se tornèron trobar.
La mairastra, quand los vegèt, èra fada e fòla, m'enfin aquò sia(gu)èt aital.
Di(gu)èt :
“Aqueste còp, los menarai pro luènh e tornaràn pas. Los te farai tornejar un pauc dins los bòsces.”
Alèra, lo trosième còp, di(gu)èron :
“Aqueste còp anam pro luènh, cal plan emplir las pòchas !”
E empli(gu)èron las pòchas de milh. E se'n tornèron.
Mas que, tot lo lòng del camin, semenèron ben mès las agaças los seguián e lo lor manjavan.
Alèra, quand los agèt pro fach tornejar dins los bòsces, que cre(gu)èt qu'èran plan perduts, los te daissa aquí.
Alèra, cossí far ? Ne menavan pas large…
Alèra lo pichinèl di(gu)èt al pus bèl :
“Mònta sus un aure, mònta tan naut que poiràs e agacha se l'ostal fuma.”
Aquò's aquò que fa(gu)èt lo pus bèl e li di(gu)èt :
“Ten, vese aval dins lo bas fons una chiminèia que fuma, amai fuma plan !
– E ben, li di(gu)èt, gita lo capèl dins aquela direccion, tan luènh que poiràs e assajarem de nos tornar trobar.”
Aquò's aquò que fa(gu)èron.
Tornèron partir.
Quand tornèron a l'ostal, que la mairastra veniá de montar la pairòla per far gratons, se pensèt :
“Qué ne pòde far d'aquelses enfants ? Los pòde pas pèrdre mès me'n cal desbarrassar, costa que coste !”
Alèra atapa lo pus pichin e lo te vol(gu)èt claure dins la pairòla. Mès que s'acroquèt a la barra del carmalh, d'aquel temps los autres dos lai te clau(gu)èron ela e agèron ganhat l'ostalon. »