Los lops

« Aviam una vesina que gardava de fedas, un ser, las fedas s’embaurèron. Caliá anar claure, vegèt pas res e se'n anèt. Mès que, quand arribèt a l’estable que comptèron las fedas, ne manquèt una. Lo lendeman matin, tornèron partir
per veire e trobèron aquá pel bòsc que lo lop n’aviá manjada una. I aviá la lana plomada aquí. Alara pièi, lo monde anèron velhar lo lop. Montavan sus una soca de castanhièr, a l’espèra. Cargavan lo fusilh ambe de clavèls que trasián de solièrs vièlhs. Mès que lo vegèron pas jamai. »