La lèbre de la Catin

« Aviam un curat, a l'epòca, qu'èra pas dels pus riches, lo paure bogre, lo país es paure. Per viure, aviá ben una cabra mès biure de lach de cabra cada matins, a fòrça de far… Mas que bu(gu)èssa un pinton de vin blanc a pena a la messa, aquò èra pas plan satisfesent per el.
Aimava bien braconar perque i aviá de gibièr, a l'epòca. I aviá de gibièr dins lo país : de lèbres, de lapins, de perdi(g)als, mancava pas de tot aquò.
Èra un bocin braconièr e, lo matin, donc, abans la messa premièira, èra anat far un torn als liçons que plaçava. Alara va veire los liçons e, aquel jorn, aviá menada una lèbre, una polida lebrassa. Vitament, la pausa al presbitari e, coma aquò èra l'ora d'anar sonar la messa, agèt pas lo temps de veire la Catin, la serventa, cossí voliá que la li fa(gu)èssa còire.
Vitament se'n va a la messa e pensa pas pus a la lèbre.
Alara quand entona la prefaça, fa(gu)èt :
“Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre
Nos tibi semper et ubíque grátias ágere
Semper Virgo
Maria.”
Pièi tot en un còp, dona un còp d'uèlha drecha, te vei la Catin aval dins la sacrestiá, en faça la pòrta, qu'i te fasiá veire la lebrassa.
“O bogre !”, di(gu)èt. Comprenguèt de suita.
Alara contunha la prefaça sans que degús se trache de res, ni mai nautres qu'èrem clergues :
“E tus, Catin,
De qué fas aquí
Amb aquel lapin ?”
Alara la Catin, tot de suita :
“Cossí volètz que lo mete ?
– Metràs lo davant bolhit,
E lo darrèr rostit,
E las fetjoletas,
En salsa blanca !
Et ideo cum angelis et archangelis (…) sine finedicentes.”
Se cantèt la prefaça, Catin sachèt cossí far còire lo lapin e los paroassiens se trachèron pas de res. »