Un ser d'estiu una filheta…
Introduction
Selon Jean Raynal, cette chanson viendrait du Tarn ou du Tarn et Garonne et, dans son interprétation, il s'efforce de parodier l'accent de ces départements voisins.
Pour ce qui nous concerne, nous n'avions encore jamais recueilli cette chanson dans nos enquêtes. Au demeurant, elle ne semble pas de composition très ancienne.
Lorsque nous l'avons enregistré, Jean Raynal ne se rappelait pas d'un vers dans le dernier couplet. (CORDAE)
Son
Jean RAYNAL
né en 1908 à Decazeville.
Transcription
Occitan
Français
« Un ser d’estiu una filheta,
De Montauban,
Se’n anèt passejar soleta,
Ambe son galant.
El li disiá de sa voès tan doça :
“Los prats son verds,
Anem galopar sus la mossa,
Lo long dels rècs.
– Per nòstr'amor serai bon pastre,
Dins aquel temps tan doç,
Te vòle manjar de careças,
E de potons.
Se me’n cresiás, ma Margarida,
E ieu Bernat,
Ne logariam cambra garnida
Dins los valats.” (bis)
Mès lo garda que cercava,
Coma un furet,
Un braconièr que devastava,
Aquel endrech,
Tot d’un còp les vegèt, s’arrèsta,
Ocupats, comprenètz lo rèsta,
Alòrs diguèt :
“Aqueste còp n’ai fach còp doble,
Vos ai trobats !
Aqueste còp n’ai fach còp doble,
Vos ai atapats !
Ai atapat la Margarida
Ambe Bernat,
En trenh de far cambra garnida,
Dins los valats.” (bis)
Ches lo mèra de Peri(g)òla,
Lo lendeman,
Vegèrem lo dròlle e la dròlla,
Anar bramar.
Estendent lo braç sus la Bibla,
Lo garda, d’una voès tarribla,
Pòrta serment :
“Me passegent a l’aventura,
Lo lòng del riu,
Lo lòng de la randonièira,
Del Bertomiu,
N’ai atapat la Margarida,
Ambe Bernat,
En trenh de far cambra garnida,
Dins los valats.” (bis)
Luènh d’escotar lo verbilhatge,
D’aquel temoènh,
Lo mèra ditz : “Es pas un viatge,
Es pas qu’un coènh,
N’es pas aquò que te regarda,
Perqué raunhar ?
Vautres, per far marronar lo garda,
I anatz tornar.
Rocolatz ben los amoroses,
Tot es permís.
Ne vòle que sesquètz uroses.”
E dempièi la Margarida,
Ambe Bernat,
Ne lògan de cambras garnidas,
Dins los valats. (bis) »
De Montauban,
Se’n anèt passejar soleta,
Ambe son galant.
El li disiá de sa voès tan doça :
“Los prats son verds,
Anem galopar sus la mossa,
Lo long dels rècs.
– Per nòstr'amor serai bon pastre,
Dins aquel temps tan doç,
Te vòle manjar de careças,
E de potons.
Se me’n cresiás, ma Margarida,
E ieu Bernat,
Ne logariam cambra garnida
Dins los valats.” (bis)
Mès lo garda que cercava,
Coma un furet,
Un braconièr que devastava,
Aquel endrech,
Tot d’un còp les vegèt, s’arrèsta,
Ocupats, comprenètz lo rèsta,
Alòrs diguèt :
“Aqueste còp n’ai fach còp doble,
Vos ai trobats !
Aqueste còp n’ai fach còp doble,
Vos ai atapats !
Ai atapat la Margarida
Ambe Bernat,
En trenh de far cambra garnida,
Dins los valats.” (bis)
Ches lo mèra de Peri(g)òla,
Lo lendeman,
Vegèrem lo dròlle e la dròlla,
Anar bramar.
Estendent lo braç sus la Bibla,
Lo garda, d’una voès tarribla,
Pòrta serment :
“Me passegent a l’aventura,
Lo lòng del riu,
Lo lòng de la randonièira,
Del Bertomiu,
N’ai atapat la Margarida,
Ambe Bernat,
En trenh de far cambra garnida,
Dins los valats.” (bis)
Luènh d’escotar lo verbilhatge,
D’aquel temoènh,
Lo mèra ditz : “Es pas un viatge,
Es pas qu’un coènh,
N’es pas aquò que te regarda,
Perqué raunhar ?
Vautres, per far marronar lo garda,
I anatz tornar.
Rocolatz ben los amoroses,
Tot es permís.
Ne vòle que sesquètz uroses.”
E dempièi la Margarida,
Ambe Bernat,
Ne lògan de cambras garnidas,
Dins los valats. (bis) »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...