Un assassinat

« Lo miu paure pepin anava dins lo Cantal per se far pagar de bèstias que lo monde li devián. A l'epòca, podián vendre una vaca e la pagavan dins quauques temps, dins quauques meses.
Anèt a l'otèl a Decazavila e aquí un òme s'aprochèt d'el, plan aimable, li diguèt :
“E ont anatz ?
– E vau dins lo Cantal.
– E ieu atanben.
– E podriam far camin ensemble !”
Lo miu paure pepin se mefisèt e demandèt a l'aubergista :
“Qu'es aquel òme ?
– A ! Es un brave òme. N'i a d'annadas que ven e ne sèm contents.”
“Alara, li diguèt lo paure pepin, farem camin ensemble.”
Coma avián pas qu'una cavala, quand un montava en sèla, l'autre anava a pè.
Abans de partir de Decazavila, aquel òme diguèt al paure pepin : “Me cal anar a cò de l'armurièr.”
Aquí lo pepin agèt encara un missant pressentiment.
L'òme demandèt un pistolet e l'armurièr li balhèt solament un pistolet cargat a podra e non pas cargat a balas coma lo tipe lo li demandava. Contunhèron lo camin.
Aquel òme montèt sus la cavala, tirèt un còp de pistolet pel cap del pepin. Aquel òme, quand vegèt que l'aviá pas tuat completament, l'acabèt a còps de massa.
Al mème moment, i aviá de pastrons que s'amusavan e creguèron qu'elses dos s'amusavan tanben. La cavala li escapèt al tipe e tornèt a l'otèl.
“O…, diguèt lo tipe, se deu passar quicòm de missant…” 
Finalament, la novèla tornèt arribar a la paura memina qu'aviá de dròlles a elevar.
Al mème moment que lo tipe tuava lo paure pepin, un pichon dròlle se desrevelhèt en sursaut e diguèt :
“Mamà, m'an tuat lo papà !”
Lo condamnèron, pièi, a la guilhotina. 
Lo tipe lor diguèt, dabans de morir :
“Lo meriti, aquò's lo cinquième qu'ai tuat.”
Aquò èra per la rota qu'anava a Montsalvin. »