Entre l'Aubrac e la Viadena

« Entre l’Aubrac e la Viadena,
Al pè d’un puèg bien rescondut,
Dins los grifolhs se vei a pena,
I a un ostau, i soi nascut.

Es acaptat de tiulas grisas,
De pèiras negras es bastit,
Vira son esquina a la bisa,
E de solelh soi romplit.

I veiretz pas, aquò va sans dire,
Lo grand estile qu’a un castèl,
La Renaissença amai l’Empire,
L’an pas metut dins son tropèl.

Mès pr’aquò sa carcassa espessa,
Nos ditz qu’es bien, ’quò’s pas un afront,
A coma un èrt de noblessa,
Es sans fortuna, sans blason.

Quantes d’enfants e quantas de filhas,
I son nascuts dins sas parets ?
Quantas de mainòuas e de pilhas,
I son passadas per de dets ?

E lo bonur pertot cantava,
Lo pan del cantèl èra bon,
Dins l’oua la sopa fumava,
Les vièlhs se sesián al canton.

A vist trimar, podètz o creire,
D’òmes, de femnas al trabalh,
L’estiu, l’ivèrn, les caliá veire,
Quand fasiá frig, quand fasiá cald.

Davant les buòus pels prats, pels puèges,
Ambe lo fessor, ambe lo podet,
O a passar presque las nuèches,
A petaçar bragas e gilets.

Dins lor passatge sus la Tèrra,
Sos abitents an esparnhat,
Un sòu èra un sòu un còp èra,
Lo despensièr èra ruinat.

Çò que i aviá en abondença,
Entre mamàs e enfantons,
Pròva d’amor o recompença,
Aquò èra sonrires e potons.

Tot es pas ròsa dins la vida,
E l’ai quitat, temps de malur,
Ma bona umor èra fostrida,
Lo clas sonava dins mon cur.

Mès bien que luènh dins ma pensada,
Mon cur èra tot al ras d’el,
A ! qu’èran lòngas las jornadas,
Aquò èra pas lo miu solelh.

Quand mos uèlhs dejà bien lasses,
Se cutaràn pièi tot a fèt,
Voldriái partir entre tos braces,
Al ras d’Aquel que es parfèt.

Mès bien mesclat a la sofrença,
E al cant del de profondis,
L’òm sent un perfum d’esperença,
Que diu venir del Paradís.

Entre l’Aubrac e la Viadena,
Al pè d’un puèg bien rescondut,
I a un ostau, se vei a pena,
I a un ostau, i ai viscut. »