Lo grapaud de Pierron

« La velha dels Rampalms, anèri sus la plaça,
Voliái crompar d’uòus per far una fogassa.
Me sarri d’una femna per los mercandejar,
Quand Pierron me di(gu)èt : “De qué diables vòls far ?
Vèni donc a l’ostal lai ai quauquas galinas,
Son d’aquelas tufadas ambe las plomas finas.
Me fan un uòu per jorn amb un bojòl plan gròs,
E còmpti pas encara los que me fan sans clòsc.”
Lo seguissi darrèr, tot doçament marchavi.
El, en m’agachent, vegèt que m’arrestavi.
“A ça, me di(gu)èt Pierron, traça d’escambalhat,
Ne vas tot de travèrs, sembla que siás bandat !”
Enfin, Pierron me balhèt d’uòus, au mens una dotzena,
E me di(gu)èt : “Te metes pas en pena,
Vai pastar la fogassa, agacha qu’ane plan,
E se la fas plan bona la caldrà acabar.”
Çò que sasquèt dich, sasquèt fach.
A la vinha anèrem e sai que bevèrem pro,
Perque lai nos bandèrem.
Quand venguèt lo seras, que nos caliá venir,
Lo cap nos tornejava, vesiam pas lo camin.
Sai pas s’aviá plògut, la tèrra èra mòla,
E Pierron la vesiá virar coma una bòla.
A fòrça d’agachar, el se fotèt pel sòl,
Se raspèt tot lo nas e s’abimèt un uòlh.
De lo voler levar me pressavi pas gaire,
La granda paur qu’aviái en volent li adujar,
Èra qu’en me baissent, aviái paur de tombar.
Me balhava la man e fasiá trista mina,
En la li atrapent, li tòmbi sus l’esquina,
“Aï ! me di(gu)èt Pierron, animal !
Soi tot defigurat e encara me fas mal !
Levem-nos se podèm e cambiem-nos de plaça,
Comenci de sentir l’efèt de la fogassa.
Lo ventre me gorgolha lai ai quauque grapaud,
Que s’es sentit geinat e vòl montar pus naut.”
Sortissiá la lenga, conflava las maissas, rafissiá lo nas.
Lo grapaud l’espetava mai montava pas.
A fòrça, aquò partiguèt en fòrma de gisclada.
Me sasquèri tirat, autrament me tombava !
“A… me di(gu)èt Pierron, que siái ieu solatjat,
Lai ai pas res pus, aquò’s tot escampat…”
Nos teniam per la man, dintràvem dins la vila,
Tot lo monde sopava e pareissiá tranquila,
En passent davant l’octroès, l’emploiat nos demanda :
“L’un de vautres dos, portatz de contrabanda ?
– Ne portavi ben un pauc, li di(gu)èt Pierron, mès s’es evaporada,
Agachatz per en naut, l’ai tota escampada !”
L’emploiat li respònd sans se desconcertar :
“Le vin qui est en cruche, cela ne paye pas.”
D’aquí no’n anam dejost un bèc de gas,
E Pierron me fa : “Di(g)a, gaita-me lo nas…”
Dire çò qu’i aviá, ne val pas plan la pena,
Mès al mitan del nas, mancava la codena,
E sai pas se seriá estat lo veren del grapaud,
Aviá lo nas tot confle, auriatz dich un borrau.
Pierron anèt al lièch tot confús,
E di(gu)èt a la femna : “I tornarai pas pus !” »