Sèm Montanhòls

« Sèm Montanhòls,
Aimam l’independença,
L’aviam, l’avèm amai la gardarem.

S’i a pas de reis en França,
Naltres çai regnarem. (bis)

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
L’auton lo blat e l’èrba lo printemps.

Lo pregam que nos laisse,
Lo gost del pan longtemps. (bis)

Dels vièlhs Gauloès avèm lo cri de guèrra,
Possam d’aücs que fan tot ressondir.

En passent sus la Tèrra,
Aimam de nos far ausir. (bis)

Qu'un malaprés nos brunque, nos contrarie,
Derinjam pas lo jutge ni l’uissièr.

Avèm lo caractari,
Doce coma lo drelhièr. (bis)

S’al País-bas aiman pas las montanhas,
Aicí sèm pas jaloses del valon.

Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon. (bis)

Vivam ençamont l’estiu per las vacadas,
Ausi(gu)èm lo bram dels braus e dels borrets.

Aquò val las bramadas,
D’un paure borriquet. (bis)

Viva tanben la vaca despensièira,
Que fa rajar la fònt blanca al farrat.

Las saumas de ribièira,
Farián pas un encalat. (bis)

Ambe rason, siás fièr de ta vendinha,
Mès te plangèm, mon paure Costovin.

Tu cultivas la vinha,
Naltres buvèm lo vin. (bis)

Per Sant-Matiu quand l’èrba s’acaba,
Mas que vendèm quauquas manas e los buòus.

Garnirem ben la cava,
Mancarà pas de sòus. (bis)

E pièi pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin.

E sans cap de maliça,
Biurem al Costovin. (bis)

T’avèm ben un jutge amai qualques gindarmas,
Mès laissam ben aquel monde ont lai son.

Amb nòstre pal per arma,
Nos fasèm ben rason. (bis) »