Sèm Montanhòls

« Sèm Montanhòls,
L’avèm l’independença,
L’aviam, l’avèm amai la gardarem.
S’i a pas de rei en França,
Nautres i renharem. (bis)

Nòstre sol mèstre es aquel que fa nàisser,
L’auton lo blat e l’èrba tot l’estiu,
Lo pregam que nos laisse,
Lo gost del pan bèl briu. (bis)

Tenèm la dalha, tenèm l’agulhada,
E no’n vam fièrs jos la capa del cièl,
Aital la trocha nada,
Aital canta l’aucèl. (bis)

Dels vièlhs Galés avèm lo cri de guèrra,
Possam d’alucs que fan tot retronir,
En passent sus la Tèrra,
Aimam de nos far ausir. (bis)

Aprobam pas lo monde que s’inquiètan,
Mès sens baston sortèm pas de l’ostal,
Gens e bèstias respectan,
L’òme que pòrta un pal. (bis)

Qu’un mal-apres nos brusca o nos contràrie,
Diranjam pas lo jutge ni l’uissièr,
Avèm lo caractari,
Doç coma lo drelhièr. (bis)

S’al país bas aiman pas las montanhas,
Aicí sèm pas jaloses dels valons,
Cal tròpas de castanhas,
Per crompar un vedelon. (bis)

Vivèm ençamont l’estiu per las vacadas,
Ausèm los brams dels braus e dels borrets,
Aquò val las bramadas,
Dels paures borriquets. (bis)

Viva tanben la vaca despensièira,
Que fa rajar la fònt blanca al farrat,
Las saumas de ribièira,
Ni’n farián pas un encalat. (bis)

Ambe rason sèm fièrs de ta vendinha,
Mès te plangèm mon paure Costovin,
Tu cultivas la vinha,
Naltres buvèm lo vin. (bis)

Per Sent-Matiu, enlai quand l’èrba s’acaba,
Mès que vendèm qualqua mana, e los buòus,
Per garnir nòstra cava,
Mancarem pas de sòus. (bis)

E pièi pus tard quand farem la salsissa,
Entre vesins metrem l’auca al topin,
E sens cap de maliça,
Biurem al Costovin.

T’avèm ben un jutge amai qualques gindarmas,
Mès laissam ben aquel monde ont lai son,
Ambe nòstre pal per arma,
Nos fasèm ben rason. (bis)

Al país bas mancan pas de planas,
Per far de blat e per manjar de pan,
Se las saumas avián de banas,
Tanplan que laurarián. (bis) »