La cordurièira e lo curat

« Aquò èra una femna que petaçava un pauc totes los celibataris. Aviá un vesin que los caleçons s’èran traucats. Los i petacèt mès, quand passèt la gulha, aviá de missantas idèias.
Un bèl jorn, calguèt qu’anèssa confessar. Lo curat li di(gu)èt :
“Di(g)atz, Madameta, d’aqueste moment avètz las vacas que manjan, sabe que fasètz un pauc de burre e, coma penitença, me’n faretz passar un cunhet.”
Aquela femna vogèt una boeta de sucre, la pleguèt ambe de papièr fin e un polit cordèl, mès, dins la boeta, i metèt pas res.
Anèt a la caminada e di(gu)èt a la menatgièira del curat :
“Aquí avètz un pichon paqueton, Mossur lo curat saurà de qu’es aquò.”
Quand la messa sasquèt acabada, lo curat dintrèt a la caminada.
La menatgièira li di(gu)èt :
“I a una Madameta que vos a portat un paquet.”
Lo curat li di(gu)èt :
“Aquò’s un cunhet de burre, desplegatz aquò e metètz aquò enlai a la cava.”
La menatgièira despleguèt lo papièr mès que, dins la boeta, i aviá pas res.
Lo diminge d’après, a la messa, lo curat trobèt aquela femna e li di(gu)èt :
“Dins lo paqueton, i aviá pas res…”
Alara la femna li di(gu)èt :
“Dins la boèta, i aviá pas res mès, dins los caleçons non plus, i aviá pas res !” »