Un còp li aviá una domaisèla…

« Aquò’s un paure oncle a-z-ieu que la cantava, s’apelava Prosper Calvet, sa mèra èra nascuda a La Jalada pas luènh de Montilhac aquí.

Un còp li aviá una domaisèla,
Polida e bèla,
Que disiá qu’èra son torn
De faire l’amor.
Un jorn diguèt a sa mèra,
“Ara que ieu soi bèla,
Vòli cercar un niu.”

Mès la mèra li diguèt : “Ma filha,
Que vòls far tu d’un aucèl ?
Aquest’annada la grèla,
N’a fach perir tot lo canabon,
Se me vòls creire, ma filha,
O cerques pas un niu !”

Mès la filha li respondèt : “Ma mèra,
Aval, aval tot lo torn del castèl,
I a d’escarçanèla
Que serviràn al canabon,
Ara, ieu soi bèla, vòli cercar un niu.”

Mès la mèra li diguèt : “Ma filha,
Ieu te vòli metre dins un convent,
Aquí sovent te vendrem veire,
T’ajudarem a faire la meditacion,
Se me vòls creire, ma filha,
O cerques pas un niu !”

Mès la filha li diguèt : “Ma mèra,
Quand ieu èri jove n’aviatz a pas tantas de devocion,
Ni’n fasiatz cocut mon pèra,
E ara ieu soi bèla,
Vòli cercar un niu !”

Mès la mèra li respondèt : “Ma filha,
Se vòls pas t’enconvertir,
Ramassa totas tas pelhas,
E vai-te’n d’aicí,
Mès quand seràs dins la misèra,
Tòrnes pas al pè de ieu,
Que te dirai : Ma filla,
Vai cercar un niu !” »