Las fialairas
Introduction
Cette vieille légende occitane, citée en français par H. Andrieu dans Notes au crayon pour servir à l'histoire de la commune de Colombiès, remonterait, selon l'auteur, aux temps de la peste.
Les trèvas ou trèves sont des revenants qui se manifestaient de diverses manières afin de contraindre les héritiers à faire dire des messes pour le repos de l'âme du défunt. Cette croyance était très répandue jusqu'au début du XXe siècle.
Son
Alice MAUREL
née Séguy en 1916 à Pers de Colombiès.
Transcription
Occitan
Français
« Sus la rota d’a Rinhac al pont nòu, i aviá un ostal, pas luènh del vilatge de Las Parràs. Alara aquí, dins aquel ostal, abitavan tres vièlhas filhas. Totas tres mori(gu)èron al còp.
E alara los eritièrs arribèron vitament per venir quèrre tot aquò que podián avure. Mès i aviá pas grand causa. E prenguèron tot. Quand las volguèron metre en bièra, agèron pas mème un lençòl per las plegar.
Alara, a partida d’aquel moment, sus aquel ostal, cada ser, los vilatges de Saletas e de Las Parràs, que se tròban pas luènh, vesián tota una banda de gòrps que viravan, que tornejavan al-dessús de l’ostal. Alara dos junes òmes de Saletas di(gu)èron :
“Nos cal anar veire de que se passa…”
Per un ser que i aviá clar de luna, i parti(gu)èron totes dos.
Alara, quand arribèron aquí, pas luènh d’aquel ostal, vegèron tres personatges pas polits, coma de cadavres. E fialavan. Fialavan una conolha, totas las tres.
Lor di(gu)èron :
“Mès, de qué fasètz aquí ?”
Di(gu)èron :
“Fialam, fialam, fialam… Fialam per far un suèra per çò que nos an pas mème metut un lençòl per nos cobrir après nòstra mòrt !”
Lor di(gu)èron en mème temps :
“Anatz-vos fantonèls, demorètz pas aquí, per çò que aquò’s un airal maudit…”
Los junes òmes tornèron partir sans ne sachure mai.
E pièi, al cap de quauques temps, los gòrps venguèron pas pus sus l’ostal, ni mai degús agèt pas lo coratge d’anar veire s’enquèra las tres filhas fialavan. »
E alara los eritièrs arribèron vitament per venir quèrre tot aquò que podián avure. Mès i aviá pas grand causa. E prenguèron tot. Quand las volguèron metre en bièra, agèron pas mème un lençòl per las plegar.
Alara, a partida d’aquel moment, sus aquel ostal, cada ser, los vilatges de Saletas e de Las Parràs, que se tròban pas luènh, vesián tota una banda de gòrps que viravan, que tornejavan al-dessús de l’ostal. Alara dos junes òmes de Saletas di(gu)èron :
“Nos cal anar veire de que se passa…”
Per un ser que i aviá clar de luna, i parti(gu)èron totes dos.
Alara, quand arribèron aquí, pas luènh d’aquel ostal, vegèron tres personatges pas polits, coma de cadavres. E fialavan. Fialavan una conolha, totas las tres.
Lor di(gu)èron :
“Mès, de qué fasètz aquí ?”
Di(gu)èron :
“Fialam, fialam, fialam… Fialam per far un suèra per çò que nos an pas mème metut un lençòl per nos cobrir après nòstra mòrt !”
Lor di(gu)èron en mème temps :
“Anatz-vos fantonèls, demorètz pas aquí, per çò que aquò’s un airal maudit…”
Los junes òmes tornèron partir sans ne sachure mai.
E pièi, al cap de quauques temps, los gòrps venguèron pas pus sus l’ostal, ni mai degús agèt pas lo coratge d’anar veire s’enquèra las tres filhas fialavan. »
Pas de traduction pour le moment.
© Tous droits réservés Institut occitan de l'Aveyron
Localisation
Vous aimerez aussi...
En cours de chargement...