Lo peirièr

« Aquí, aquela pèira es plan dura perque es vièlha. Es una pèira qu’es tot a fèt seca. La pèira es coma lo boès en general. I a bravamentas pèiras que, quand òm l’arraba, es verda e se laissa melhor trabalhar. Es pus doça. E que se òm la laisse al solelh, ven dura. I a de pèira, la trairetz amb una pigassa, la trabalharetz de suita mès s’esperatz quatre o cinc jorns, aprèssa i podètz pas dintrar.
Aicí la pèira es pas polida. Es un pauc teulassenca. E vau quèrre la pèira vas Copiac o a Durenca amont. Vau a de carrièiras cercar la pèira de gres o... de pèira dura. Aicí es pas de gres, es un pauc teulassenc c’est-à-dire qu’avèm de teulièiras aquí pas luènh e aquò se rapròcha un pauc a la teula. Es pus plata, es planièira. Es de bon plaçar mès fa pas de rendament.
Sabi un pauc talhar la pèira per ieu mèmes. Eri pas anat dins d’escòlas. A la sortida del C.A.P. me volián envoiar a Limòges per me perfeccionar per la talha. E los parents volguèron pas. Totjorn los parents me gardèron a l’ostal…
Es valable de faire un tropèl de patrons per veire la metòda d’un e de l’autre... »