L'uòu del curat

« I aviá un curat vièlh que aviá pas tròp de trabalh alara anava veire las familhas.
Un jorn, aviá freg e, dins aqueste ostal i aviá un brave brasièr.
Li diguèron :
“Mossur lo curat, assetatz-vos aquí que vos caufaretz los pès. De qué vos poiriam ofrir, Mossur lo curat ?
– Donatz-me un uòu que lo farai còire aquí.”
Empr’aquí a costat i aviá un enfant de nòu o dètz ans que l’agachava.
La femna pòrta aquel uòu :
“Ten, Mossur lo curat, serà fresc que l’ai levat uèi matin.”
Alara Mossur lo curat se met a escupir sus l’uòu.
L’enfant li fa :
“Mès Mossur lo curat, per de qué li escupissètz ?
– Per que pète pas quand lo vau metre per la brasa…
– Òi, òi, òi, Mossur lo curat, poiriatz ben escupir pel darrèr de nòstra mameta que totjorn pèta !” »