Lo bèl-fraire

« Baptiston visquiá dins un ostal isolat, tot sol, al bòrd del bòsc. Malurosament, aviá perdut son paire e sa maire de tira. Èra pas fortunat e, quand l’enterrament sasquèt fach, aviá pas l’argent per pagar los onoraris d’enterrament a Mossur lo curat.
De temps passèt e, un jorn que se passejava sus la plaça del vilatge, Mossur lo curat li di(gu)èt :
“E ben Baptiston, de qué nos contas, e cossí vas ?
– Pecaire, soi alai tot sol, lo monde m’agachan pas gaire, soi luènh de tot, e tot, e sabètz ben, ai pas grand argent ni gròs revengut…
– E ben mès di(g)a, te vendrai veire un jorn. Mès te voliái dire quand mème a prepaus, avèm fach de trabalh a la glèisa e tot…
– Eh oui Mossur lo curat, tot aquò d’aquí va bien…
– Es que me poiriás pas pagar los onoraris de l’enterrament de tos paures parents ?
– E non, Mossur lo curat, pòde pas, ai pas cap de sòu, ai pas res…
– Mès as pas qualqu’un per t’adujar empr’aquí ? As pas qualqua sòrre o qualque fraire que te poiriá adujar ?
– E si ben, Mossur lo curat, ai ben una sòrra mès, se sabiátz de qu’a fach…
– Di(g)a, mès de qu’es aquò qu’a fach, a pas tuat degús benlèu ?
– Mès non, mès non, mès sabètz que a mal virat…
– A… A mal virat… E de qué vòls dire per aquí, qu’a mal virat ? Dise-z-o me.
– Ause pas de vos o dire, Mossur lo curat… Es anada far sur.
– Mès, s’es anada far sur, a bien virat. Podiá pas far melhor ! Es maridada ambe Nòstre Senhor !
– A mès Mossur lo curat, aquí me rassuretz bien, ara ne soi un pauc pus content…
– Mès oui Bastiston, te cal èstre content, es maridada ambe Nòstre Senhor, te rendes còmpte, lo bèl-fraire que as ? Pòt pas avure fach melhor que ce qu’a fach !”
Baptiston esitèt un pauc e, tot un còp, respondèt a Mossur lo curat :
“Di(g)atz, Mossur lo curat, a prepaus, disètz a mon bèl-fraire de vos pagar los onoraris d’enterrament !” »