Los tres conselhs

« Fasiá merchand, aquò èra un gròs merchand. Anava a l’estrangièr, aviá de batèus, aviá de carretièrs, menava un grand comèrce.
Èra talament pressat que se voliá maridar mès aviá pas jamai lo temps.
Fini(gu)èt per se trobar una femna.
Lo lendeman del maridatge, caliá que parti(gu)èsse per sos afars. Laissèt la femna a l'ostal.
Di(gu)èt :
“Parti per un grand voiatge, pòdi pas partir coma aquò, me cal anar prene conselh alprès d’un òme que coneis las causas...”
Se'n va trobar un espèci d’avocat.
Li di(gu)èt :
“Parti per un voiatge, voldriái un conselh...
– Te balharai un conselh : Pren totjorn los grands caminses e pas jamai las corchièiras.
– Quant vos devi ?
– Un escut.”
Li te balha un escut e se'n va.
Sia(gu)èt pas al fons de l’escalièr que se di(gu)èt :
“N’ai pas pro, li me cal demandar un autre conselh.”
L’autre li di(gu)èt :
“Siaga pas jamai curiós.
– Quant vos devi ?
– Un escut.”
Se'n va.
Sia(gu)èt pas a la pòrta de l’òrt que se di(gu)èt :
“Me cal quicòm mai...”
Lo tornèt trobar e li di(gu)èt :
“Me caldriá un autre conselh...
– T’inquièta pas jamai lo ser, daissa passar la nuèch sus ta colèra e t’inquièta pas jamai lo ser.
– Quant vos devi ?
– Un escut.”
Paga l'escut e se'n va. Pren sa cavaleta.
Aviá pensat anar jaire a-z-una aubèrja que èra de l’autre costat de la montanha.
Pel camin, ne trobèt un que li di(gu)èt :
“End anatz ?
– Vau a Bordèus e vòli passar la nuèch a l'aubèrja que i a de l’autre costat de la montanha.
– E end volètz passar ?
– Pel camin grand.
– Ieu coneissi un camin que i seriatz lèu.
– A… ieu, preni pas las corchas !”
Alara l’autre li di(gu)èt :
“Lo premièr que arribarà a l’aubèrja comandarà la sopa per dos e l’autre la pagarà.”
Se'n va pel camin grand.
Arribèt a l'aubèrja e vegèt l’èga de l’autre.
Lo patron lo venguèt reçaupre a la pòrta :
“Volètz sopar ?
– Sopar amai cochar.”
Li balhan per sopar e lo menan a la cambra.
Amont i aviá de barricons e, quand dubrissiá lo robinet, pissava de sang.
Lo lendeman, se leva e lo patron li di(gu)èt :
“Sètz lo premièr que laissam partir libre, totes los curioses, aicí, los bandam.”
Passèt un brave briu sens tornar a l'ostal mès escribiá a la femna que l’aimava plan, totjorn e aicí alà.
Passèt mai de vint ans.
Un jorn di(gu)èt :
“Me cal tornar a l'ostal.”
Arribèt lo ser a solicolc mès i se vesiá encara. Passa davant l'ostal e te vegèt lo curat que embraçava la siá femna.
Mès se pensèt que se caliá pas jamai metre en colèra lo ser...
Se'n va a l'aubèrja, degús lo coneguèt pas. Lo lendeman matin, se leva, dejuna e se'n va al siu ostal.
La femna li di(gu)èt :
“E ben n’i as metut un briu per venir...
– E ben soi aquí.
– E ben arribas plan.
– Cossí ?
– Per çò que deman, l’enfant ditz sa premièira messa al vilatge.” »