Lo lop e lo cirièr

« Lo paire de mon grand-paire, mon arrièira-grand-paire, l’ivèrn, aviá lo temps e fasiá de cira. Amassava la cira de las abilhas. La fasián cuèire e la premsavan, qu'avián un truèlh. Vendiá la cira a Malet d'a Laguiòla. Alara tot l'ivèrn n'amassava.
Un jorn, èra anat amassar de cira e… Aquò èra en 70. I aviá un nevièr tarrible.
Quand arriba a l'ostau… Lo lop, tot en un còp, se fotèt a lo sègre. Lo lop lo seguiá e, quand arribèt (per dintrar chas nautres, i aviá una passada ambe los portaus bèlses), duèrb un portau e di(gu)èt :
“Mas que poiriá dintrar dedins…”
L'autre li salta sus l’esquina.
Reüssi(gu)èt a barrar lo portau. Sul montant, l'atapèt. Quita lo pardessús e lo lop fasquèt lo torn darrèr d'ostau.
El t’atapa lo fusilh e li'n fotèt dos, amai lo bandèt. »