La cabra a far aboquir

« La Marie di(gu)èt al Pierron :
“Di(g)a, avèm la cabra qu’es de boc e la te cal anar far aboquir !”
Alara baila dètz francs a Pierron e Pierron se'n va far aboquir la cabra. Mès que fasiá caud e, pel camin aval, quand arribèt a Cabrespinas, una set… La lenga coma una cot… E te va al bistrò. Mès que lo temps passèt e tornèt sans far aboquir la cabra…
La femna li ditz :
“E Pierron, l’as facha aboquir la cabra ?
– E òc, amai bien fach !”
Quinze jorns après, la Marie li ditz :
“Mès la cabra es totjorn de boc, la te cal tornar anar far aboquir !”
Li tornèt un altre dètz francs e mon Pierron tòrna partir en l’aval amb aquela cabra. Mès a Cabrespinas mon Pierron despensèt l’argint e fasquèt pas aboquir la cabra…
Quand tornèt arribar, la femna li ditz :
“L’as facha aboquir la cabra ?
– E òc, aqueste còp aquò’s bien fach.”
Altres quinze jorns après o vint jorns, tot en un còp la cabra tòmba malauta. Fan venir lo veterinari que la t’agacha e que ditz :
“Vous ne l’avez pas faite prendre et…crebarà !”
La Marie di(gu)èt :
“Puta, m’as dejà bandat vint francs e la li as pas menada ? E ben grand pòrc, tu, faràs pariu !”
E lo ser, ma Marie dins un lièch e mon Pierron dins un altre lièch. E lo temps passava. Mès un ser, Pierron t’ausi(gu)èt un pauc de bruch e ve(gu)èt la pòrta que se durbiá… La femna sorti(gu)èt lo cap per la pòrta e li di(gu)èt atau :
“Di(g)a Pierron, me vòls laissar escanar coma la cabra ?” »