Mon Anneta

« Ieu t’aime d’un amor sincère,
Siás polida coma un anhèl,
Duves èstre un ange sus tèrra,
Que près de tu me crese al Cèl.
Luènh de tu, nuèch e jorn, sopire,
E me tròbe plan malurós,
E me cal a-n-a ieu ton sonrire,
E ton regard per èstre urós. (bis)

T’aime, cre(gu)e-me, ò ma mia doça !
Coma lo rossinhòl del camp,
Aima de cantar sur la mossa,
En vesent lo solelh cochant.
T’aime coma la margarita,
Aima lo gason velotat,
Coma la roseta splendida,
L’aura que la fa balançar.

Voldriái èstre la cançoneta,
Que cantas tot lo lòng del jorn,
O la blanca tortoreleta,
Que te fa sospirar d’amor.
Voldriái quand ploras en silença,
Te consolar al rescondut,
Voldriái emportar ta sofrença,
E tas larmas dins un poton. (bis)

Voldriái quand lo temps es nívol,
Èstre lo solelh per brilhar,
Èstre quand tu siás plan pensiva,
La causa que te fa pensar.
Voldriái èstre tot sol sur la tèrra,
Per èstre quicòm que te plai,
Èstre ta sòrre, èstre ton fraire,
Benlèu m’aimariás un pauc mai. »