Maury, Viguièr, Marcillac e Loís Carmarans, musicaires

« Comencère ambe l’armonica, mon fraire atanben. Aviái un vesin que s’apelava Léon Maury, li crompère una cabreta. La vesina, li aviái totjorn dich :
“Sustot, garda-me la cabreta !”
Mori(gu)èt en 1947.
Aviái aprés tot sol, coma aquò. Aquela cabreta èra vièlha, sustot lo conflet. El aviá aprés coma aquò, chai, èra pas anat a París. Aquò èra un domestique que anava dins las bòrias, se lo(g)ava. L’ivèrn, quand aviá pas de trabalh, fasiá les esclòps, fasiá esclopièr.
Pièi mon fraire crompèt un acordeon diatonica e aprèssa un cromatica e me metère a ne jo(g)ar un bocin. Anàvem jo(g)ar a la Granja del Perièr. Aprèssa, mon fraire parti(gu)èt a París e aquò s’arrestèt un pauc.
Pièi, ieu, jo(gu)ère ambe les Costovins d’Antrai(g)as. I aviá lo pichon Viguièr mès aviá tretze o catòrze ans.
Jò(gu)e de la cabreta dempièi 47 e l’acordeon dempièi 67.
J’avais un oncle qui jouait mais qui est mort jeune, Frédéric Marcillac, c’était un frère à ma mère, de Campouriez, mais je ne l’ai pas connu. »