Lo boc

« Dins lo temps, presque dins cada ostau, devàs Camporiés o mème jusca Sent-Amans, i aviá una cabra e, de còps, mai d’una. Alara, per Totsants, las menavan al boc.
Al ras de Beç-Bedena, tenián lo boc. Las menavan aquí. N’i aviá de còps cent, cent-vints, un tropèl.
Un diminge, les parents dison al filh :
“Ten, no’n vam a la messa, me donaràs un còp d’uèlh a las cabras e al boc. Aprèssa, quand tornarem, las anarem passijar dins la montanha.”
Lo filh las va veire, les parents èran partits a la messa. Aquel boc èra madòrne. Èra pas normal. Torna a l’ostau, espèra un bocin, i torna… Lo boc èra ajaçat, baticolava…
“Pffff, pòde pas laissar aquela bèstia coma aquò ! Me cau anar trobar lo paire.”
Arriba a la glèisa, cresiava qu’èran sortits de la messa, tornija un bocin al torn de la glèisa e dintra.
“Papà ! Papà !”, ço ditz.
Lo curat èra en trenh de prechar :
“E… chut, chut, aval !
– I a pas de chut, chut que tenga, ço ditz, se lo boc nos crèba, aquò’s pas tu que nos vendrà aboquir las cabras !” »