Les Viadenaires

« Èrem quauqu’unses que nos amusàvem, atau, per jo(g)ar. Aquò nos fasiá passar un moment. Jo(g)àvem a quatre o cinc, fasiam çò que podiam. I deviá avure tres acordeons e doas cabretas.
E alara n’i a un que me di(gu)èt atau :
“Aquò nos fariá passar una serada, surtot l’ivèrn, caldriá dire a un tau e a un tau de venir coma aquò seriam pas souets.”
Di(gu)ère :
“Cau pas far atau per que dire a un de venir e laissar l’autre de costat… Les cau totes envitar !”
E avèm pres lo canton. A-n-aquel moment, èra al mes de mai en 89, envoièrem vint-a-cinc invitacions a totes aquelses que coneissiam e encara ne'n doblidèrem. N’i aviá que coneissiam pas, que sabiam pas… E venguèron. E alara aviam crompat un bocin de fo(g)assa, un còp de vin blanc, pardí, qu’aquò se fa totjorn.
E n’i a que di(gu)èron aitau :
“Perqué o tornariam pas far diluns que ven ?
– Per ma fe, per de qué pas ?”
E pièi, lo luns d’après :
“Mès caldriá far aquò cada luns.”
E comencèrem aitau. Alara, aquí, i a de monde que ausi(gu)èron la musica. Èrem a Cantoènh, a la sala comunala, a la sala d’animacion. N’i a que ausi(gu)èron la musica, venguèron espincar e n’i a que se metèron a dançar. Aquò es atau qu’avèm començat.
Aquò comencèt veritablament ambe la mèstra d’escòla que nos demandèt de far lo carnaval de l’escòla. E es aquí, lo premièr còp, que nos trobèrem nòu o dètz. »