Lo Diable dins la botelha

« Aquò èra una filha que se voliá maridar e di(gu)èt a la siá mamà :
“Escota, ieu me vòle maridar, amai se me maride ambe lo Diable, mès me vòle maridar !
– E ben se te vòls maridar, as pas qu’a anar a las vòtas apr’aquí...”
Parti(gu)èt a la vòta de Caumont e te trobèt un june òme que l’invitèt a dançar, tot aquò, passèron la serada ensemble. Se donèron rendètz-vos pel diminge d’après.
Lo diminge d’après, anèron a la vòta de Manhac.
Totjorn aital pendent dos o tres meses. E pièi, un jorn, los parents li di(gu)èron :
“Mès, dempièi que sortisses amb aquel enfant ara te caldriá pensar de lo nos far conéisser que caldriá pensar a vos maridar.”
Alara venguèt a l'ostal. Los parents èran encantats de veire aquel june òme tant aimable.
Quand la filha li parlèt de maridatge, el di(gu)èt :
“Me vòle plan maridar ambe tu mès aimariái pas de me maridar a la glèisa, voldriái pas que me maridar a la comuna.”
Los parents èran pas contents, pardí. La paura filha que aimava tant aquel june òme plorava.
Per li far plaser, se decidi(gu)èron de far una polida nòça pas qu’a la comuna. Mès aquela paura filha soscava, èra pas contenta tant qu’aquò.
Lo ser de dabans, di(gu)èt a la siá mamà :
“Un còp, te di(gu)ère : amai aquò divèsse èsser ambe lo Diable, me vòle maridar. Ai pas que paur que sia(gu)e lo Diable... E pièi... me sembla que aquí, jol capèl, a un parelh de banòtas...”
La mèra se laissava pas demontar per tant pauc, li di(gu)èt :
“S'aquò’s lo Diable, l’atacarem. Prendrai una botelha, te balharai un pinton d’ai(g)a benesida e, lo ser, quand seretz dintrats dins la cambra, sortiràs lo pinton d’ai(g)a benesida e l’asperjaràs. Ieu, ambe la botelha, esperarai al trauc de la clau...”
Aital fa(gu)èron. Fa(gu)èron la fèsta e, quand parti(gu)èron, la bèla-maire assubtèt los nòvis amb una botelha e anèt esperar.
Dins un moment, una ventada, un bruch !
Te senti(gu)èt una secossa, aquò sia(gu)èt lo Diable e... vite lo tap !
Mès que ara, de qué far d’aquel Diable dins aquela botelha ?
Alara, ambe la filha, montèron sul puèg, te fotèron aquela botelha aquí dins un bofe(g)às e tornèron partir.
Al vilatge tot lo monde èra aimable, totes èran plasents, degús se disputava pas, i aviá pas pus cap de plaijadís...
Mès que, quand la prima arribèt, los pastrons anèron gardar sus aquel puèg, te vegèron aquela botelha, ambe lo baston, la t’anèron gratar. La botelha te prenguèt la davalada del puèg, rebordelèt e, aval, se closquèt...
E après, paure monde, aquò sia(gu)èt lo Diable delargat, tot lo monde tornèt missant e aquò's aital dempièi. »