La caça

« Comencèri de caçar a 18 ans amb un fusilh a bròcha, qu'apelàvem. I aviá una cartocha e caliá que los dos cans tombèsson sus la cartocha per dire de far partir…
Caçàvem la lèbre, los perdi(g)als…
I aviá de tot a l'epòca. Ieu tuavi 35 o 40 perdi(g)als. Los perdi(g)als, en moièna, cent còps de fusil per quatre-vint-dètz perdi(g)als. Tiravi pas la compania. Tiravi lo mascle que partís lo prumièr e tiravi la femèla que partís de l'autre costat. E apèi los pichons apelavan per cercar los vièlhs e alara m'ocupavi d'elses après.
Aviái los dròlles que n'an ajut manjat un cadun cada jorn. Mès ne balhavi. En tres còps ai tuadas quatre pèças.
De lausetas, un còp ne tuèri dòtz-a-sèt d'un còp de fusil. A l'epòca, pagavan dòtz-a-uèch francs las dotze. Un òme ganhava pas qu'una vintena de francs alara a l'epòca.
Li tornavi lo ser que vegèssi que ne poguèssi faire cinc o sièis d'un còp de fusil.
Cada ser, manjàvem quatre o cinc pinçards cadun. 
I aviá un vesin que disiá a la paura femna :
“De pinçards, n'i a ?
– N'i a a la cava, n'i a aquí que penjan.”
E los metiái per dotze. De còps que i a, n'i aviá pas cinquanta, de còps que i a n'i aviá dos cents…
Dins l'ivèrn i demoravan una setmana, a la cava.
L'annada que mai ne tuèri, de lèbres, onze, mès las cercavi pas ! Se me partissián, las tiravi, mès las cercavi pas…
A dòtz a uèch ans, ai tuat un singlar que fasiá tres cents quilòs. »