L'Adoracion a Busens

« Dins lo temps, fasián l'Adoracion perpetuèla dins los vilatges, aicí. E alara avián l'abituda, los curats, de reçaupre un present a l'ocasion d'aquela Adoracion. A Busens, avián reçauput un cabrit. L'espelèron e lo metèt a la cava, al fresc.
E pièi venguèt lo jorn de l'Adoracion e totes los curats de las paroèssas atenentas empr'aquí s'amenavan, lo doyende Severac e tot aquò.
Alara aquela paura bona… S'apelava Joana, la bona. Èra un pauc desmemoriada, los fasiá descalçar, los fasiá…
E pièi la messa sonèt e parti(gu)èron a la messa.
E quand sia(gu)èron partits a la messa, s'entrachèt que aviá pas demandat al curat cossí lo caliá far còire, aquel cabrit.
Alara l'anèt quèrre a la cava, èra dins una desca, aquí, sus un petaç blanc, aquí. S'anèt metre al fons de la glèisa e, quand se virèt lo curat per prechar, que vegèt Joana aval al fons de la glèisa, que presentava son cabrit, comprenguèt.
Di(gu)èt :
“E ieu que li ai pas dich cossí lo caliá far còire…”
Alara, quand se virèt, n'arribèt a la Prefaça, entonèt la Prefaça e pièi, tot en un còp, o mesclèt dins la Prefaça e di(gu)èt :
“A tu, Joana la nòstra,
Que del cabrit me fas la mòstra,
Met-ne la mitat en bolhit
E l’altra mitat en rostit…” »